Hey,

Ik heb zojuist het hele aanmeldingspakket geüpload en er is nu geen weg meer terug. Oké, dat is niet helemaal waar, als er echt iets verandert moet worden kan dat nog, maar in principe kan ik er niet meer bij. Om eerlijk te zijn, is dat best wel angstaanjagend. Vooral omdat ik de brief die ik moest schrijven voor mijn toekomstige gastgezin dus niet meer kan veranderen. Hier ben ik heel lang mee bezig geweest, omdat het een "unieke" brief moet zijn en niet een brief van iemand waar er tien in een dozijn van zijn.

Dan een ander probleem: hoe leg je uit wat korfbal is, zonder dat je alleen zegt dat het op basketbal lijkt? Waarschijnlijk snapt niemand, maar dat leg ik dan wel beter uit als ik daar ben. Bijvoorbeeld tegelijkertijd met het bakken van de zogenaamde "pepernoten", waarvan ik beloofd heb ze voor hen te maken.

Voor ik het vergeet te vertellen, vorige week zaterdag (14 september) had ik dus ook nog een Engels interview in Arnhem. Terwijl mijn ouders een 3 uur (!) durende presentatie voor de kiezen kregen, was ik samen met twaalf andere meiden bezig met een Engelse luister- en leestoets. Deze waren op het niveau 0, dus super simpel. Dit komt doordat dit een internationale test was, die ook gebruikt wordt in landen als China, Japan en Korea. Voor iemand uit het Nederlandse talensysteem dus een eitje.

Na deze toetsen werden we één voor één geïnterviewd door een oud-student die ook in de U.S.A. is geweest. Vantevoren was ik vooral voor dit gesprek gespannen, maar dat ebde gelijk weg toen ik merkte dat het meisje met wie ik het gesprek voerde heel aardig was en me vooral wilde helpen als ik ergens niet uit kwam. Het ging dus uiteindelijk erg goed. Gelukkig was het ook veel meer gericht op wie ik ben en hoe ik zou reageren in verschillende resultaten en heb ik niet mijn volledige motivatie moeten uitleggen, waar ik bang voor was.

Ook was het na afloop al heel gezellig met de andere meiden. Wij zijn de eerste dertien die volgend jaar naar de U.S.A. gaan. Samen hebben we al veel contact met elkaar, via Facebook en we zitten ook samen in een Whatsapp-groep. Zo samen met elkaar naar volgend jaar uitleven is echt geweldig, gewoon omdat we allemaal hetzelfde gaan doen, beleven en ervaren. We hebben zelfs al een meeting afgesproken in december in Utrecht!

Ik heb ook al een aantal keer zo'n momentje gehad, waarin ik dacht: Waar begin ik aan! Maar vaak werden die gelijk weer uit mijn hoofd gebannen, door de superleuke verhalen van mensen die nu in de VS zitten en mijn eigen dagdromen. Ik ga iedereen in Nederland natuurlijk missen, inclusief mijn fiets, satésaus, drop en onze felbegeerde pindakaas.

Zover is het alleen nog niet, eerst nog dit schooljaar zien te overleven en dan vlieg ik over iets meer dan 10 maanden een droom tegemoet.

Greetz,

Savanna